Japan Juli 2010

Nishiki matmarknad i Kyoto

Best å få ut denne reiseskildringa frå forrige sumar før årets sumarferie! Vi hadde ein fantastisk tur til Japan, ingen tvil om det, katastrofene dei siste månadene har gått ekstra inn på oss av den grunn. Vi håpar på snarleg  reparasjon av skadene, og oppmodar om å støtte gjenreisingsarbeidet.

Forrige bloggpost slutta i Busan, og frå Busan til havnebyen Fukouka i Japan er det ein kjekk båt-tur på eit par timar. Vi etterlot resten av reisefølget vårt i Korea, så her var vi på eigenhand. Etter å ha konstatert at det var venstrekøyring i Japan fekk vi ein taxi til togstasjonen Hakata. Fukouka var tidlegare to byar, skild av elva , nemlig Fokouka og Hakata, derav namnet på togstasojonen. Vi fekk oss billetter til Shinkansen, eit par flasker vatn, eit par bollar og noko som såg ut som godteri men som ikkje var det, og døste oss gjennom enno nokre timar i 300 km i timen gjennom landskapet til vi kom fram til første stopp på turen: Kyoto.

Kyoto

På togstasjonen i Kyoto var første gongen eg følte meg litt bortkommen på turen. Aurora var sulten, eg prøvde å finne ein bolle eller hotdog, men det var ikkje så lett! Det var mykje rare ting der av sjømat, ris, tang og tare, men å finne noko vi var sikker på at Auroa ville ete, det tok litt tid. Vi endte opp med nokre kjeks som gjorde jobben. Å få taxi til hotellet var heller ikkje så lett, kommunikasjonen var litt haltande med sjåføren, han kjente ikkje til hotellet ettersom det var nytt, gateadresse hjalp heller ikkje, og vi hadde ikkje fått telefonnummer til hotellet. Eg brukte googlemaps for å visa kor hotellet var, og dei 6 megabyta eg tok ned gjennom det japanske mobilnettet kosta meg 600 kr! Men, vi kom fram, etter eit par mintutts køyretur frå togsatsjonen. 

Koselege bakgater i Kyoto.

Vi budde på Citadines Kyoto Karasuma Gojo og det var heilt perfekt. Kor veg til buss og t-bane, og gåavstande til mange attraksjonar. Kvartala bak hotellet var fyld med små japanske gammaldagse hus i smale gater, nestan utan bilar. Alle husa hadde små japanske hagar foran inngangen, små altanar og skyvedørar i rispapir. Det var ein fryd å gå gjennom gatene, og det gjorde vi kvar dag vi var i Kyoto. Eit par kvartaler nord  for hotellet ligg handlegata Shijo Dori, og litt mot aust ligg den kjende Nishiki-marknaden. Det mest facinerande i handlegata var underetasjen på shoppingsenteret, som hadde eit enormt utval av mat av alle kjende og ukjende slag, der kunne vi gått i fleire dagar til ende.

I sentrum av Kyoto besøkte vi Imperial Palace Garden, palasset var diverre stengt den dagen vi var der, men hagen var fin. Der såg eg og dei største kråkene eg nokogong har sett, dei var så store at eg tenkte med sjølve meg, skal tru om den kråka vil drepa meg, hei fara! Vi fekk om med oss Kyota International Manga Museum, som var verdt eit besøk, sjølv om eg nok hadde hatt meir utbytte om eg hadde kjent bedre til sjangeren. Det hjelper aldri på å ha med seg ein utålmodig 1,5åring på museum heller, men det var iallefall leikerom der, og vi fekk teikna oss i mangastil av en japansk teiknar. 

Manga family!

Kyoto er kjent for Gion-området. Ein gammal bydel rundt Kamo-elva, der dei mytiske Geishaer kan sjåast på nært hold, enten på gata eller i vindauga, speielt langs Shirakawa-kanalen. Ein føler seg verkeleg i tradisjonelle Japan etter ein tur der på kveldstid.

Andre ting som er greie å få med seg i sentrum er eit par av dei utallige templa, togstasjonen som i tillegg er eit gedigent kjøpesenter, og Kyoto Tower som er eit utsiktstårn på 100 meter med god utsikt. Her er utsikta:

Guds blide åsyn på Kyoto.

Ca ein halvtime med buss frå sentrum ligg Susukinobaba-chō-området, med ei rekkje større og mindre zen-buddistiske tempel. Eit av dei største er Tenryū-ji-templet, som er på UNESCO's verdsarv-liste. Spesielt var hagen rundt templet fantastisk, den var vakker og vi følte stor ro der. Ein promenade gjennom ein flott bambus-skog leia til fleire tempel, og det templet vi likte best var knøttetemplet Gioji. Lite og enkelt i ein lysning i skogen. Flott!

Mat vart det og på oss Kyoto, alt frå biff bestilt frå automat og servert på bordet, ein god lunch i eit lokale der det såg ut som ninjaer kunne komme hoppande gjennom papirveggane, fast-nudlar på ein togstasjon, tradisjonell sushi-bule og tempura i shoppingsenter-restaurant. Alt svært godt, interessa for japansk mat har ikkje minka i løpet av turen!

Eige avlukke innerst i lokale for forretningsmenn med skumle åsikter.

Tokyo

Shinkansen tok oss kjapt og trygt fram til sjølvaste Tokyo! Vi gjekk av toget, spurde etter hjelp fleire gonger og kom oss endeleg på rett bane til hotellet vårt. Det tok eit par feile banebytter, ein stasjon lenger enn vi hadde trengt, trappegåing med all bagasjen + vogn i ein av stasjonane langs undergrunnen som ikkje har heis for vi kom fra, så vi var godt slitne då vi kom til Tokyo Prince Hotel. Etter at vi først hadde fått eit knøttlite rom, deretter eit stort innrøykt rom med maur, fekk vi endeleg eit rom som var bra. Hotellet var sikkert topp på 60/70-talet, og det har nok ikkje vore pussa opp noko særleg etter det. Men, triveleg personell, god frokost og gode restaurantar gjorde at det vart eit fint opphald der og. 

Hotellet ligg like ved Tokyo Tower. Hovud-oberservasjonsdekket ligg på 150 meter, men det er eit anna obervasjonsdekk som ligg på 250 meter! Eg lovar at eg seint kjem til å gløyme utsikta over Tokyo by night frå 250 meter, så det faktisk eit must om ein er i Tokyo. 

Tokyo by night, frå 110 meter.

Morro for barn og vaksne stod på programmet, først var det ein dag i Tokyo Disneyland. Denne parken, og søsterparken Tokyo DisneySea er dei einaste Disneyparkane som ikkje er eigd av Disney, dei vert drivne på lisens. Uansett var det kjent og kjært, og i forhald til Eurodisney er parken både reinare og trivelegare. Som eg nemnde i bloggposten om Sør-Korea er asiatar mykje meir opptatt av slike parkar enn europearar. Der var det hårbøyler med utvalde Disneyøyrer over ein lav sko, og ellers alle andre tenkjelege og utenkjelege Disnney-klesplagg å sjå. Men! I Japan likar dei ikkje tattoveringar gitt, dette heng saman med at det tradisjonelt sett er medlemmer av den kriminelle organisasjonen Yakuza som let seg tattovere. Tattoveringar er forbode ved hotellets basseng, og det var ikkje snakk om å få ta bilde med Mikke Mus for dei tattoverte. Vi løyste det ved at eg hadde Aurora på den tattoverte armen min. 

Sjekk høgre foten min - ta den du Mikke!

Det var ikkje all verdens rides vi kunne ta med ei så lita jente, men fekk med oss den skumle Snøkvit, Roger Rabbit, A Small World (som er koseleg), og den store favoritten til Aurora: Ole Brum! Ellers var det å merka seg at Aurora beit ein stakkars liten japansk gut i armen, som sikkert kjem til å ha mareritt om blonde vestlege jenter i årevis, og at dei sel kald grøn te på Tingelingflakser! Eg fekk skikkeleg sansen for den kalde grøne teen, det er skikkeleg forfriskande i varmen.

Før vi reiste fann vi ut at det fins eit Hello Kitty-land i Tokyo (egentleg heiter det Sanrio Puroland). Hello Kitty er populær i heimen, så vi rekna med at ein tur der ville vera stor suksess. Der tok vi feil. For det første var heile parken bygd opp med masse trapper og nivåer, slik at vi måtte setje frå oss vogna utafor. Det var ikkje noko suksess med ei lita jente som likar å sove litt midt på dagen. Det var nesten ingen rides, det var eit par teater som viste sang og dans på japansk, det var heller ikkje noko suksess for oss, og i tillegg framstod heile plassen som ein stor butikk for Sanrio-produkter, langt verre enn Disneyland. Prisen var om lag det samme som på Tokyo Disneyland, og i tillegg måtte ein betale for det meste der inne. Det som var suksess, var at Aurora fekk treffe Hello Kitty (det fekk eg og, til tross for tattoveringane). Sur og trøtt var ho stakkar, og vi venta lenge før vi fekk komme til, men då ho endeleg fekk treffe Kitty gav ho figuren ein mykje lenger klem en nokon av oss foreldre nokongong har fått! Uansett, vi tilrår ikkje folk å ta turen der, bruk heller ein ekstra dag i Tokyo Disneyland. 

Kitty får ein laaaaaang klem!

Vi fekk helse på diverse Kitty-relatert personell; kjæresten, venninna, bestemora og mange andre dyr.

Meg og Aurora slår av ein prat med duden til Hello Kitty: Dear Daniel.

Vi likar godt å vardre litt rundt i store byar, og her er eit forslag til "Tokyo walk" på ein sundag: Ta t-banen til til Shinjuku, sjekk ut området rundt med blant anna megashoppingsenteret Takashimaya Times Square. Gå deretter mot sør, langs jernbaneskinnene, der fins det ein del gode kafeear og restaurantar. Fortset mot sør til du kjem til Meiji jingu, ein heilag plass dedikert til Keisar Meiji m fru. Det er ein svær park med fleire flotte bygg. Der bør du sjekke ut det obligatoriske tempelet, der ein postar bøner på små trebitar. Utgangen sør i parken tar det til Harajuku. Mange unge japanarar kler seg ut og samlast på Jingu-bruk kvar sundag, og området er viktig generelt sett for ung japansk mote. Vi venta oss "freaks&geeks" i store mengder der, men det var heller labert oppmøte med eit par ungdomar i goth/emo-stil som delte ut "free hugs".

Fortset ein mot vest har ein Yoyogi National Stadium til venstre og Yoyogiparken til høgre. Yoyogiparken er kjent for sine rockabillydansarar, og det var noko vi ville ha med oss. Det var både tradisjonelle 50-tals svingdansarar i skjørt og dress, og den spesielle varianten med klede av skinn og lær, boots og enorme frisyrer. Dansen er (trur eg) ein blanding av rockabilly, street dance med elementer av hipihop. Artig var det uansett!

Etter parken tar du til venstre, altså mot sør og kjem til ein marknad (og det er framleis sundag). Den øverste delen er loppemarknad/second hand, med hovudsaklig ræl og vestlige bruktklede som nok er meir spanande for japanrarane enn for oss, og den nederste delen hadde mest matbuer, med hovudvekt på økologisk/vegetar/veganar-mat. Etter parken ender ein opp i Shibuya.

Shibuya er kjent for shopping, mote, uteliv og generelt mykje folk! Då vi kom dit var det starta å mørkne litt, som er bra, for rundt Shibuya stasjon er det mange høge bygg med ekstemt store reklameskjermar. Skikkelig "Bladerunner-moment" der for min del, ein av tinga eg gleda meg til ved denne turen. Å sjå på folkelivet der er heilt fantastisk, og fotgjengarovergangen ved stasjonen er kjendt over heile verda:

Dersom ein er teknologi-interessert, slik som meg, bør ein få med seg Akihabara, og kjend som electric town.  Der fins alt ein kan tenkje seg innan elektronikk, data og spel, frå dei dyraste systema til enkelt-komponentar av alle slag. Christina og Aurora nytta høvet til å slappe av på cafe medan eg raste rundt der. Mykje høg lyd og artige ting å sjå over alt, og i bakgatene gjekk det an å få iPad-kopiar for rundt 1500 kr. Artig!

Maten i Tokyo var mykje det samme som Kyoto, bortsett frå at det vart ein del kjip themepark-mat. Som oftast vart det nudlar på hotellrommet til middag, ettersom det var bortimot umogeleg å få Aurora til å sitje i ro  gjennom eit heilt måltid. Men vi fekk iallefall besøkt ein autentisk kaiten-zushi, god og billig mat, ca 100 kr for to personar inkludert øl og te! 

Alt i alt er Japan eit flott, eksotisk og trygt land å reise i. Dersom du har litt sansen for japansk mat er det heller ingen problem med kosten, heller tvert i mot, men i verste fall kan du overleve på nudlar og McDonalds. Vi trivdes svært godt, og reiser gjerne tilbake!

Sayonara, lukke til med gjenoppbygginga, og på gjensyn!

Sør-Korea Juni 2010

Endeleg var det på tide for meg å få oppleve det forgjette austen. Med pengegåvene frå bryllaupet vårt i kofferten (tusen takk!) reiste vi via Amsterdam til Seoul. Eg høyrer litt ulike ting om KLM, men eg har utelukkande gode erfaringar med dei, slik vart det og denne gongen. Vi var litt urolege for korleis det skulle gå med Aurora på denne turen, ho er inne i ein svært aktiv periode, men ho oppførte seg eksemplarisk på vegen bort og enno betre på vegen tilbake! Seteraden vår delte vi med det koreanske basketball-laget, og dei hadde nok ein langt mindre behageleg tur enn oss med dei lange lemmene sine.

Seoul

På Incheon kom det ein bil frå hotellet og henta oss (forresten, KLM klarte å gjere vogna vår skjeiv i løpet av turen) og derfrå var det ein knapp time fram til Lotte World Hotel. Det var det beste hotellet på heile turen; flotte rom, gode tilsette, flott frokostbuffet, og i tillegg var det ein del av temaparken Lotte World. Etter eit liten time på puten kom vertskapet for Sør-Korea delen av turen: Thomas, Karen, Alfred og Gunvor. Dei har budd i Sør-Korea dei siste åra, og å besøke dei var årsaken til at vi reiste der i det heile tatt!

Heile reisefølgjet i Lotte World.

Lotte er eit svært aust-asiatisk foretak som driv på med det meste, minner litt om OCP. Lotte World er den største heilårsopne temaparken i verda, i tillegg til at den har ein del ute og. Sjølv om parken er ein kopi av Disney sine parkar (heilt ned til logoen), storkoste både vaksne og borna seg. Vi fekk og eit par inntrykk av koreanarane. For det første er dei høgare enn vi venta oss, like høge som oss og vel så det. For det andre er dei ekstremt opptatt av born (noko vi og opplevde i Karibien) og spesielt vestlege born. Dette gjaldt ikkje berre vaksne kvinner, ein svært spesiell episode var det samla seg ein gjeng 15-17år gamle gutar rundt vogna til Aurora og sa “Ohh! So cute!!”, eg synes eg ser det skje med Trym (17) og kompisane hans. Den tredje tingen vi merka oss var at koreanarane var i skikkeleg temapark-modus, noko vi fekk stadfesta i Tokyo Disney seinare. Hårbøyler med dyreøyrer var ein stor slager hjå både born og vaksne kvinner og menn, noko som gav dei eit feminit preg.

Denne logoen var det noko kjent med.

Seoul er ein gigantisk by, dersom ein tar med områda rundt er det nesten 25 millionar innbyggjarar. Med ein dag til sightseeing var det ikkje så mykje vi fekk sett, men vi freista iallefall å få med oss Gyeongbokgung Palace. Det var stengt tirsdagar, så vi fekk nøye oss med in kort spasertur gatelangs i Seoul. Vi fekk og oppleve at koreanarane er eit ekstremt triveleg og hjelpsamt folk, vi reiste på undergrunnen med fullt av vognar, koffertar og ungar, og fekk alltid hjelp til å finne fram til heisar og utgongar, og på buss-stasjonen fekk vi oppbevare bagasjen vår på eit kontor ettersom alle oppbevaringsboksar var fulle.

Okpo

Okpo-dong by night.

På ettermiddagen tok vi bussen til Okpo, heimbyen til vertane våre. Bussane hadde 3 deilige gode seter i breidda, her er det noko å lære for bussar i Noreg, det var ein svært behagelig tur! Okpo-dong ein liten by heilt sør i Sør-Korea, og rommar eit digert verft, på størrelse med heile Bergen sentrum, og nokre hus og butikkar ved sida av der verftsarbeidarane bur. Verftet er DSME (Daewoo Shipbuilding & Marine Engieneering) og er saman med Hyundai det nest største verftet i Sør-Korea, og dermed i verda. Det største verftet i Sør-Korea er Samsung Heavy Industries. Eg fekk ein rundtur på verftet, og det var imponerande. Arbeidarane såg ut som små dosarar der dei gjekk rundt dei enorme konstruksjonane.

Krigsfangen treng ein manneklem.

Vi besøkte ein POW-camp i Geoje som hadde eit stort diorama og anna informasjon om Koreakrigen. Dei var opptatt av å formidle tre ting; at krigsfangene vart handsama etter Geneve-konvensjonen, at fangane fekk vaske seg og at fangane fekk, ja, gå på toalettet. Dei to siste poenga vart illustrert fleire gonger på ulike vis. Alt i alt ein grei repetisjon om Koreakrigen, og sjølve POW-campen i slutten av turen hadde ein bra MASH-feeling over seg. Områdene rundt Okpo kan og freiste med naturreservatet Oedo, som var svært fint, og mange små koselege byar som Haekdong, med ein rullesteinsstrand og ein strandpromenade.

Vi fekk og smake litt lokal mat, på Nolboo Restaurant fekk vi kjøt og diverse grønsaker steikt på gassbluss midt på bordet, men mykje tilbehør til, som den Sør-Koreanske spesialiteten Kimchi, som er surkål i store flak med chilli. Det lokale ølet Hite er perfekt til maten, samt den lokale favoritten Soju. Soju har rundt 20% alkoholinnhald, vert seld i 0,3l-flasker for rundt 6-7 kr, altså svært billig, og drikkast helst rein. Sør-Koreanarane elskar dette stoffet, dei jobbar hardt og drikk hardt. Det kostar om lag det samme som ei flaske vatn i butikken. Men, maten, den var god den, spesielt kimchien falt eg for. Og ver obs på at spisepinnar i Sør-Korea er laga av metall, noko som gjer at det er ein ekstra utfordring å ete med pinnar der.

Ei av dei mest autentiske opplevingane i Okpo var ein tur på byen. På ein bar traff vi tre av ingienørane på verftet, i arbeidsklede som dei faktisk er stolt av å gå i, til og med etter jobb! Det var god stemning, og alle var eininge om at den naturlege fortsetjinga var å gå på Norebang, som er karaoke. Norebang betyr sang-rom, og det nettopp det det er. Vi kom først inn på eit vente-karaokerom der vi kunne dra ein låt før det skikkelege rommet vårt var klart. Det var ca 12-15 kvadrat, med ei sitjegruppe, eit toalettavlukke i kroken, to mikrofonar og ein diger flatskjerm. Godt utvalg i både vestlege og Koreanske låtar. I tillegg til dette inkluderte karaokerommet ubegrensa med øl samt 3 karaokevertinner (!). Timane gjekk fort med både hard rock, Koreanske svisker og norsk-koreansk forbrødring. Gode tider!

Busan

Innsegling til Busan

Etter ein litt røff start dagen etter karaokefesten, gjorde vi oss klare til den siste destinasjonen på Sør-Koreadelen av turen: Busan. Etter ein kort båttur, akkurat som barndommens turar med skyssbåten mellom Knarvik og Bergen, kom vi fram til Busan, den nest største byen i landet. Vi tok undergrunnen frå kaien til Hundae Beach, der vi skulle bu på Novotel Ambassador. Hovudgata frå undergrunnen gjekk rett til stranda, og hadde den den typiske stemninga du finn på strandgater over heile verda. Med Sør-Koreansk vri såklart, dei typiske burger-sjappene er bytta ut med deilige bacon-sjapper.

Deilig utsikt!

Hotellet vi budde på, Novotel Abassador låg rett på stranda og vi hadde ein fantastisk utsikt til både stranda og millionbyen. Flott hotell med sur betjening, les meir om kva eg synes om det på Tripadvisor. Like ved hotellet ligg Busan Aquarium, eit svært akvarium over fleire etasjar. Hovedtanken innheldt haiar, rokker, svære skilpadder og mykje anna sjøliv samt 3000 tonn vatn! Den har glasstunellar på begge sider av hovudtanken, og då vi var der hadde dei ein liten stim med hammarhai som var heldt på å akklimatisere seg til tanken. Om det skulle vera tvil; det var bra! Å sitje foran den digre tanken og sjå på sjølivet gjer ein deilig ro.

Ein annan ting som er verdt å få med seg i Busan er Boemosa-tempelet. Det er eit buddist-tempel som består av mange bygg som ligg i eit flott område, og det er flott å traske rundt der. Litt mange trapper, så eg vil ikkje anbefale å reise der med rullestol eller åleine med med barnevogn. Ein ting å få med seg der er ein stor samling av stauar. Den siste dagen i Busan brukte vi i shoppingdistriktet rundt Gukje Market. Alt frå bodar med ræl, trange smug med alle slags mulege varer til vestlege kjedbutikkar. Mykje folk, artig å få med seg.

V-teiknet er eit must ved avbilding i Sør-Korea.

Alt i alt kan vi anbefale å reise til Sør-Korea. Triveleg folk, reint og fint og trygt, god mat, bra klima og med både storbyar, idylliske småbyar langs kysten og overraskande mykje urørt natur. Det Sør-Korea ikkje har som gjerne står øverst på lista til nordmenn som skal ferie, er billeg reise, billeg opphald og (bortsett frå Soju) billeg alkohol. Om desse tre tinga ikkje står øverst på lista di, ta turen!


Fleire bilder

Tarjei, Christina og Aurora

Karibien 4: Santo Domingo

Santo Domingo er hovudstaden i Den Dominikanske Republikk. Der bur det 4 millionar, så det er ein riktig storby. Turen der tar 4,5 timar frå Sosua med ekspressbuss, og den er svært smertefri ettersom iallefall bussen vi tok (metro) hadde både gode seter og god aircondition. Stasjonen her i Sosua er like ved der vi bur, medan den i Santo Domingo ligg eit stykke frå downtown iallefall, så her måtte vi ta ein drosje til hotellet vi skulle bu på: Coco Boutique Hotel.



Coco Boutiuqe Hotel er eit lite hotell, og har berre vore opent i eitt og eit halvt år. Dreve av eit svært hyggeleg par som er irsk/gresk og portugisisk, var det her skikkelig stil over sakene. Fruen i huset er interiørdesignar, og dette bar hotellet preg av, dei brukte det og for å vise eksempel på interiørdesign (det er visstnok stor etterspurnad etter interiørdesignarar på den dominikanske republikk om nokon er interessert i det). Hotellet låg i ei lita bilfri blindgate med ein liten open park utafor, og svært sentralt i Zona Colonial, den gamle bydelen. I tillegg, og svært bra for oss, har dei ein son som heiter Eros som er på same alder som Aurora, så der fekk vi låne badekar, grautskåler, barneseter etc.

Zona Colonial



Mykje av dei gamle ærverdige bygningane i Zona Colonial vart bygd rundt 1500-talet, av Columbus og banden hans. Seinare prøvde banditten Sir Francis Drake å øydelegge så mykje av det han kunne klare, men det er enno mykje igjen å sjå på.

Den første ettermiddagen vi kom gjekk vi gjennom gågata El Conde som går gjennom heile Zona Colonial, frå statua av Columbus i Parque Colon, ved Catedral Primada de América, til Puerta del Conde, eit viktig monoment for Dominikansk sjølvstende der blant anna det Dominikanske flagget vart heisa for fyrste gong. Det som fylde gata var ein blanding av Europris-type butikkar, Sparkjøp-type butikkar som lukta mugg, amerikansk fastfood som Pizza Hut og KFC samt dei sedvanlege rom/sigar/juggel-sjappene. I utgangspunktet synes eg dette var litt kjipt. Men, når eg tenkte meg om, kva var alternativet? At gatene hadde vore fyld med europeiske motehus med varer til samme pris som heime, slik som det ofte er i gamlebyane i tidlegare Jugoslavia? Kva vil ein egentlig sjå som turist: vil ein sjå ein plass som er laga til for turistar, eller vil ein sjå litt korleis folk lever der? Eg stemmer for det siste, og det er det (for det meste) ein får oppleve i Santo Domingo.



Langs elva Ozama ligg mykje av dei gamle bygga. Frå huset til Columbus (sonen) nord ved Plaza Espana og til Fortaleza Ozama som ligg heilt ved det karibiske hav. Går ein litt lenger inn i byen, finn ein to ruinar: Det gamle sjukehuset til San Nicolas de Barí og San Francisco-klosteret. Sjukehuset var ope for publikum, og ved å gå gjennom ruinane der kunne ein sjå at det hadde vore eit staselig bygg. No var det hundrevise av duer som budde der.

Litt nord for sjukehuset ligg dei svære ruinane av San Franciso-klosteret. Dette er i utkanten av Zona Colonial, og det sat ein god del folk i den nordre delen av ruinane, der det er ein park. Vi følte oss vel ikkje direkte utrygge, men holdt litt ekstra fast i kamera og verdisakar. På avstand såg vi at det låg nokon uteliggarar der, og det første vi såg då vi kom inn i parken var ein naken gamal mann som dreit på ruinene. Har ein det tøft, er nok ruiner frå 1500-talet det siste ein bryr seg om. Ruinane var stengt for publikum, men det var eit imponerande bygg det og!

Malecon



Neste dag tok vi først turen langs strandpromenaden (Malecon). Den starta like ved hotellet vårt, og det første ein ser er ein 50 meter høg statue av presten som kjempa for dei innfødte sine rettar. Og det var ikkje nok vakkert syn han skua utover. Like under statua var noko som kunne vore ei fin strand, som no tilsynelatande var okkupert av heimlause. Stranda var i tillegg full av boss, og dei bossfylde bølgene som slo innover stranda hadde ein gul-brun farge og lukta ikkje noko godt. Vi har aldri bada i det karibiske hav (nordkysten ligg ved atlanterhavet), men det freista definitivt ikkje. Det var og restaurantar med utsikt til dette, men vi såg ikkje noko særleg med gjestar. Strandpromenaden er lang, og på eit tidspunkt må den ha vore flott, med eit yrande folkeliv. No startar den med litt falleferdige hus og strippebuler, og etterkvart ligg det kasinokompleks på rekke og rad. Dei var nok og sikkert flotte, på 70-80 talet.

Etter å ha fått nok av strandpromenaden, gjekk vi for å sjekke det verkelege folkelivet: eit shoppingsenter! Vi tok ein taxi, som tok oss over elva til Megacentro. Til sjåførens store fortvilelse, men heldigvis for oss, var den vanlege brua stengt, så vi fekk ein lang tur gjennom fleire bydelar. Små gater med små hus, dei fleste med to etasjer eller mindre, små bodar og butikkar, alle i sterke fargar. Megacentro var som ein amerikansk «mall» med butikkar, eit lite tivoli for born, kinoar og ein foodmart. Det var ein heilt grei plass å tilbringe ein halv dag for oss som har budd i ein landsby i 6 veker.

Vi var på 3 restaurantar, og alle kan anbefalast. Mesón D' Barí har tradisjonell og svært god mat, El Falafel har god orientalsk mat og eit flott lokale, og Taverna Vasque har god tradisjonell baskisk mat, sjølv om ei suppe med 10-15 heile små blekksprutar vart litt i meste laget for min del.

Totalt sett likar vi Santo Domingo svært godt. Med sine smale gater, sin koloniale stil og sine mange opne plassar minner den om ein spansk eller italiensk by. Svært sjarmerande. Folk er og venlege der. Og om kvelden, då trekk folk ut av husa sine, og møtast på dei opne plassane, eller fortaua, eller i gata, og spelar bondesjakk, domino, eller berre pratar over ei kald øl dei har kjøpt på den lokale kiosken. Kanskje det ikkje er noko bra på tv der?

Karibien 3: Sjonkel Rolf og huset med det rare i

- aka sanninga om 9/11, kongen av verda, ufoar og Berlinmurens fall!



Like oppi gata frå her vi bur i Sosua ligg det eit snodig musem. Vi har vore utafor tidlegare, og arkitekturen er litt moské-aktig med høge spir, sirklar og diverse. Då vi i dag gjekk inn forventa vi litt dominikansk kunst, ala maleria og figurane som vert seld på stranda her, men det som møtte oss var noko anna. Noko heilt anna.

Ein tyskar som heiter Rolf møtte oss. Sjølve huset er eit prosjekt han har jobba med i 20 år, og det er enno ikkje heilt ferdig. I den første etasjen var det ein god del svære steinhovud, gjerne 1-1,5 meter i høgde, laga i massiv stein. Dette hadde han fått laga av folk frå Haiti, og greske filosofar var eit gjengåande tema. Og ganske kjapt starta ting å verte ganske merkeleg. Det var mange maleri i dei ulike romma der, nokre av dei malt på veggane, nokre av dei måla på lerret. Nokre av dei hadde han måla sjølv, nokre hadde han skissert opp og fått haitarar til å fargelegge, og nokre hadde han berre fortalt andre malarar (stort sett haitarar) kva han ville han måla.

Huset var i seg sjølv fascinerande nok, eit kråkeslott av ei anna verd med høge spir, små rom, smale gangar, trapper og avsatsar. Etter Rolf sitt utsagn fins det ikkje teikningar av huset, han har kun laga skisser som bygningsarbeiarane har jobba etter. Viss du synes dette høyres rart ut, er dette ingenting samanlikna med kva ha fortalde etterkvart. Han starta roleg med å vise maleri som viste byar under vatn, og han meiner at det fins mange av dei, det står om dei på internett, og at jorda no er på veg til eit klima som gjer at det snart vil fins fleire byar under vatn. Like ved var det eit maleri som viser koblinga mellom pyramidene og romvesen. Han hadde vore i Egypt, og hadde betalt ein guide 100 $ for å få sjå ein svær steinblokk som det hadde vore umogeleg for egyptarane å lage sjølv. Deretter fortsette det med romskip-historier, og bilete om temaet. Den Dominikanske Republikk har visstnok høg romskipaktivitet. Han viste eit maleri av nokre romskip som skal ha kome opp frå havet ved Punta Cana, på søraustkysten av øya. Han trur at skipa er besøkjande frå ei anna tid, mest sannsynlegvis fortida.



Ein annan tematikk som gjekk igjen, spesielt i dei øvste etasjane i huset, var Mundo King, eller Verdskongen. Ein av Rolf sine visjonar av verdskongen var ein feit tjukk gamal mann som styrte verda med ei naken dame i eine handa og ei bombe i den andre. I ein skulptur er han avbilda med ein filosof på kvar side, som om han støttar seg og rettferdiggjer handlingane sine på dei store tenkjarane. I dei øverste etasjane tar dette heilt over, og Mundo King får her si eiga seng, sin eigen stol til å styre verda frå, og sitt eige alter. Ganske sært. Eit apropos her er at Aurora (6 md) vart meir og meir uroleg etterkvart som vi kom oppover i huset, og ho er som regel svært roleg når ho er i bæresæla. Kanskje ho ensa noko, enten ved Rolf, motiva hans, eller noko heilt anna?



For å toppe det heile viser han eit bilete som han stilte ut i Hamburg i 1994. Biletet viser ein engel som peikar på Twin Towers i New York som står i flammar. Dette bildet fekk nokon arabarar sjå, og dei meinte då at Allah hadde snakka til dei gjennom biletet hans. Difor meinte dei og at Allah måtte vera hans gud. Då han ikkje ville gå med på det, trakk dei ut tenna hans og slo han hardt i hovudet. Men Rolf stod på sitt. Vidare seier Rolf at flybillettane til flya som vart kapra alle er tinga her i Sosua, og at flykaprarane møttes her like før kapringane tok plass. Kvifor sa han ikkje noko om, men kanskje fordi maleriet er her?



I tillegg (kanskje for å vege opp) meiner han og at han har inspirert Berlinmurens fall.

Om alt dette er sant, skal eg ikkje eg seie noko om. Men, dersom du er i Sosua bør du iallefall ikkje gå glipp av Museo del Arte!

Lenke til Flickr-set med bilder frå museet.

Karibien 2: Reise med barn, Cabarete, Puerto Plata og Manikyr!

Reise med spedbarn

From Karibien 4

Som sagt i forrige post, den lange flyturen gjekk over all forventning med hensyn til Aurora på 5 md. Før vi la ut på denne turen snakka vi med andre foreldre som hadde reist med spedbarn, og alle sa at spedbarn er utruleg tilpasningsdyktige. Dette er og vår erfaring så langt. Det er regnsesong her nede, noko som gjer at lufta er svært fuktig i tillegg til at det er bra varmt, gjennomsnittstemperaturen ligg rundt 30 grader. Aurora var litt svett og utilpass dei første dagane, men det kom seg fort. Ho merkar såklart varmen, og det gjer vi og, men ho klarar seg bra. På terassen vår er det ein flott korgstol som heng frå taket der ho tek formiddagsluren, etter det tar vi som regel turen til stranda. Sjølv om det er regnsesong er dagane som regel opplett og lettskya, viss ein ser bort frå ein og annan kraftig regnskur. Ho likar seg svært godt på stranda, ho elskar allereie å bade, og på strandstol under ein parasoll får ho både slappe av og sove litt. Vel heime er det bading og graut, før ho legg seg. Heldigvis kom ho lett inn i nye nattrutiner til tross for tidsforskjelen på seks timar. Etter eit par dagar låg ho seg med sola og stod opp med sola, ca frå halv sju om kvelden til halv sju om morgonen. Det er faktisk lenger nattesøvn enn vi hadde heime før vi reiste!

Vi er svært varsamme med sola, smører ofte med faktor 50, heldt ho borte frå direkte sollys mest mogeleg, og i tillegg brukar vi solbriller, solhattar og badedrakter som og har solfaktor 50 i stoffet. Ho likar bedre å verte bært rundt i BabyBjørn enn å ligge i vogna, sikkert fordi det er litt stille luft og klamt der. Kvar dag når vi går til stranda vert vi møtt med mykje latter frå dei lokale, som tydelegvis synes det er svært morosamt med ein kvit baby med solbriller og solhatt. Generelt sett er dei lokale damene her nede gal etter babyar, og ein liten kvit baby er visst toppen av lykke for dei. På stranda, i butikken, på restaurantar, - alle plassar kjem det dominikanske og haitiske jenter og damer som skal snakke, kose, holde og ta bilde av seg med Aurora. Det vert litt mykje for ho såklart, men det ser ut til at ho klarar å venne seg litt det og etterkvart.

From Karibien 4

Frå ung til gamal, kremt litt eldre meiner eg, foreldra mine er no på besøk her nede, dei har vore her ei veke og skal vera ei veke til før dei reiser heim. Det er er første gongen deira her, og dei likar seg svært godt! Dei synes det er svært fint her, svært venlege folk sjølv om det er tydeleg at det er mange av dei som er fattige, og billig. Det einaste dei kunne ønske seg var at turen hit kunne tatt litt kortare tid, sånn ca 5 timars flytur hadde vore passeleg. Men, hadde denne plassen vore 5 timar frå Noreg ville det nok vore VG og Dagbladet i alle kioskar, samt at Frp og Ap hadde hatt lokal-lag her. Og prisane hadde vore langt høgare!

Cabarete

From Karibien 4

Ein ca 15 min biltur aust for Sosua litt Cabarete. Det er stor kontrast mellom dei to plassane, i Sosua er de mest eldre folk og meir tradisjonellt karibisk og i Cabarete er det mest unge folk og plassen er meir amerikanisert. Stranda er lang, brei og svært flott, det er langgrunt der så det er meir bølger og vind enn i Sosua. Årsaka til forskjelen er Cabarete er eit mekka for vindsurfarar, surfarar og kitesurfarar, og tiltrekk seg ei yngre målgruppe enn dei hyggelege Haitiske damene i Sosua gjer. I Cabarete finn ein butikkar som fører kjende surfemerker, til kjende (høge) prisar. Medan barane i Sosua gjerne pumpar ut lokale merengue og batchata – schlägers, er det meir vanleg å høyre dei siste internasjonale hitsa eller «chillout-musikk» i Cabarete. Strandpromenaden er her kun av restaurantar og barar, og ambulerande selgarar sørger for at du kan få kjøpt overprisa smykker, sigarar og anna ræl. Vår favorittplass er Lax, ein bar som ligg i starten av promenaden. Det er fleire årsaker til dette: eit par stolar som heng frå taket er populære, mugger med Banana Daiquiri for 200 pesos (40 kroner!), avslappa stemning, og utsikta mot stranda. I kvellinga ser ein eit utall kite-dragar over havet, då kitarane utnyttar den siste kveldsbrisen og bølgene for dagen siste omgang. I skumringa vert lysa i palmane utanfor baren tent. Det er kos det! I tillegg kan det nemnast at La Casa de Mamacita er kjent for sine gode hummarar. Den er for tida feriestengt, men opnar igjen i god tid før vi skal reise heim.

Puerto Plata.

From 3

Christopher Columbus gav navnet til «Sølv-havna» då han seilte forbi i 1492, og busetjinga som vart etablert her i 1502 var ein stoppestad på rutene med sølv som gjekk frå Mexico til Spania. Byen har vore gjennom fleire ulike periodar, frå å vera senter for illegal handel til storheistida på slutten av 1800-talet som sentrum for tobakk og sukkerhandel. På 1960-talet vart det store turistanlegget Playa Dorada bygd, og sjølv om turistane heldt seg innafor murene der, skaffa det iallefall tusenvis av arbeidsplassar som gjorde at byen fekk ein liten oppsving. I det siste har Playa Dorada kutta ned på drifta, og rundt 300 har mista jobben der.

Historia gjer at det fins mykje fine hus i Puerto Plata, alt frå gamle borgar via flotte hus i kolonial stil som tobakks og sukkerbaronane fekk bygd, til nyare industri samt typiske karibiske «skur». Puerto Plata framstår og som ein ganske dau by, til å vera ein by med like mange innbyggjarar som Bergen er det lite trafikk, lite butikkar og restaurantar og lite folk i gatene. Mange tomme lokale, både forretningslokaler og bustader, og langs det som er egentleg er ein fin strandpromenade er det eit svært slitent klientell på dei få restaurantane som er igjen.

From 3

Men det er likevel verdt å ta turen der. Dei små kolonial-husa med altanane utafor gjer ein bra stemning, og det fins fleire opne plassar og parkar der ein kan slappe av og kose seg. I tillegg kan ein prøve å få med seg:

Taubana som går opp til fjellet Isabel de Torres. Både turen opp og utsikta er flott, og på toppen er det ein botaniske hage i tillegg til ein litt nedskalert utgåve av Jesus-statua som ein kan finne i Rio de Janeiro.
Amber-museet har ein stor samling av insekt og dyr som er fanga i harpiks som seinare har vorte forsteina, tenk på myggen som er sentral i den første Jurassic Park-filmen. Apropos det, delar av både den filmen og andre filmar er spelt inn her, blant anna var det her Rambo sprang rundt i skogen og elva.
Rom-produsenten Brugal (som lagar svært bra rom!) har eit tapperi her som er ope for besøk.

Av andre praktiske ting fins det her eit stort varehus som heiter La Sirenia der vi handla ein del ting rett etter vi kom ned, blant anna barneseng, barnebadestamp, blender etc. Godt utval og låge prisar. Til slutt, når du besøker Puerto Plata må du rekne med at det heng seg på «kjentsfolk» som vil følge deg rundt i byen. Det er ganske plagsomt, vi klarte etterkvart å riste av oss dei fleste, men med nokon tok det litt tid. Ein lurar på om dei vil vera grei eller om dei vil lure av deg litt pengar. I dei fleste tilfella er det nok det siste.

Manikyr.

Gjekk til det umannlege steget å ta ein manikyr her. Resultatet vart to blodige fingre (og sikkert fare for å ha fått diverse overførbare sjukdomar frå dei prostituerte/horebukkane som har fått manikyr same plassen) og neglar som eg kunne sjølv kunne bitt finare enn det dei vart klippa der. I tillegg var det ikkje noko deilig, og drita kjedelig. Kvifor er det fint å klippa vekk neglerota forresten? Oppsummert: bortkasta tid (som kunne vore brukt bedre ved å drikke øl på stranda) og bortkasta pengar. Pass iallefall på å ikkje gå til «salongen» som ligg nederst i den lille bakken på veg til stranda her i Sosua.

Si los Dios y yo quiere, kjem det kanskje ein liten rapport til?

From 3

Karibienrapport – del 1.

From Karibien 09, 1

Er for tida på forlenga pappaperm/ferie i Sosua på den Dominikanske Republikk. Denne rapporten er først og framst meint for familie og vener heime, men kan og vera til nytte for andre som har tenkt å reise til samme reisemål. Dette er oppsummeringane for dei første 14 dagane (og til alle skurkar: det bur folk i kåken vår i heile perioden vi er borte!).

Frankfurt

Første etappe var Bergen – Frankfurt i eit lite Lufthansa-fly. På ein eller annan mystisk måte klarte dei på denne turen å gjere den flett nye vogna vår skeiv, og det var bra gjort, ettersom vi rulla vonga heilt fram til flyet, var sist inn og fekk vogna igjen når vi gjekk av. Merkeleg.

Frankfurt er ein stygg og litt innestengt flyplass, i motsetning til t.d. Schiphol eller Kastrup. Men, det gjekk iallefall an å få pølser, øl og underberg til frukost. På vegen tilbake har vi eit ganske langt stopp her, og vi gler oss ikkje akkurat til det.

Condor Air / Travelpartner

For det første har vi ikkje god erfaring med operatøren vi kjøpte billettane av, det svenske Travelpartner (www.travelpartner.se). Eg bestilte billetar til sonen og nevøen min, som skal komme ned her seinare, hjå dei. Etter at billettane var bestilt og betalt, fekk eg beskjed om at dei kosta 2000 meir enn prisen vi hadde avtalt, dette til tross for at dei enno solgte billettar til den same turen til same pris på nettsidene sine. Eg fekk då valget om å kansellere billettane eller å betale 2000, då valde eg såklart det første, og bestilte nye billettar til samme pris som gongen før, og fekk dei stadfesta. Då eg fekk billettane stadfesta såg eg at eg hadde skreve feil etternamn på sonen min (han har mora sitt etternamn), og gav straks melding om dette, ca 20 min etter at eg mottok stadfestinga. Eg meldte frå om dette, og fekk til svar at eg berre kunne kaste billetten og kjøpe ein ny. Etter mange meir eller mindre sinte mail og telefonar til travelpartner, Lufthansa og Condor air gjekk travelpartner med på å kansellere billetten for 900 kr, samt å tinge ein ny billett, som no var 1200 kr dyrare enn den eg tinga i utgangspunktet. Så jammen fekk dei ikkje lurt frå meg 2000 likevel. Hald dykk unna travelpartner.

Når ein reiser med spedbarn på fly, er det vanleg at barnefamiliane får plassane bak ein skiljevegg, ofte med ei barneseng som heng på skiljeveggen. Vi spurde travelpartner om vi kunne få ein slik plassering på flyturen, som tar ca 10 timar, og dei svarte då at dette flyet ikkje hadde slike plassar. Då vi kom på flyet viste dette seg (sjølvsagt) å vera blank løgn, det var både skiljeveggar og barneseng der. Uansett, vi gjekk tidleg til innsjekkingsskranken til Condor for å prøve å få ein best mogeleg plass, vårt «worst case» scenario var 10 timar med skriking, sjølv om Aurora er svært snill. Der fekk dei fiksa av vi sat bak ein skiljevegg – trudde vi. Då vi kom ombord i flyet viste det seg at vi kom på raden bak Economy Plus, noko som medførte at på dei 2 setene vi 3 skulle ha gjekk det ikkje an å legge bak ryggen, medan dei foran oss kunne legge setene ekstra langt bak. Med andre ord var dette for oss (og forsåvidt generelt sett) dei dårlegaste plassane i flyet. Då vi bad kabinpersonellet om å orden opp i feilen, fekk vi grei beskjed om at dette ikkje var deira problem. Eg prøvde å forklare at her hadde Condor Air gjort ein feil som det måtte rettast opp i, og fekk til svar «But I am not Condor Air, it's not my problem». Igjen måtte eg snakka i ein svært bestemt tone til flyvertinna før ho skjøna alvoret i situasjonen og henta stewaden. Han fekk til gjengjeld ordna med eit ekstra sete mellom oss, der Aurora fekk ligge. Så det enda jo bra til slutt.

Sjølve flyturen var som forventa: uggen mat, Mamma Mia på småskjermar, betale for alkohol og høyretelefonar etc. Men det gledelege var at Aurora sov minst 6 av dei 10 timane turen tok, og var i godt humør resten av tida!

Sosua

Sosua er ein liten by på nordkysten av Den Dominkanske Republikk. Dei næraste byene er Puerto Plata, der flyplassen ligg, og Cabarete, som er kjend for surfarar, vindsurfarar og kitesurfarar over heile verda. Mellom bydelane El Batey (det gamle jødekvarteret) og Charamicos (der størstedelen av dei lokale bur) ligg den svært flotte Sosua Beach. To ting som står sentralt i historia til nordkysten er Kristoffer Kolumbus, og jødene. Under 2 verdskrig sa den dominikanske republikk seg villige til å ta imot 2 millionar jødiske flyktningar. Det kom ca 500, og dei bygde opp ein god del av infrastrukturen og industrien her i Sosua, dette kan ein lære meir om i Jødemuseet som fins her. Ein annan industri som Sosua er kjend for, men som ikkje enno har fått eit musem er sex-industrien. Dessverre foregår dette relativt åpenlyst, spesielt i dei fleste klubbane på kveldstid. Tidlegare var det verre, det var så ille at i 1996 slo politiet til og stengte ned alle barar i byen for eit år. Ein stor del arbeidarane er frå Haiti, det urfattige landet som den dominikanske republikk deler øya La Hispanola med. Sjølv om det ikkje er kjekt å vite om at dette foregår, er det skjelden det vert direkte plagsamt.

Dette er det 3 besøket vårt til Sosua i løpet av dei siste 2,5 åra, så vi kjenner plassen etterkvart. Dei andre gangane har vore om vinteren, og det første vi merka at det var mykje meir fukt i lufta no. Det ER svært fint og sjarmerande her. Langs hovudgata, Pedro Clisante, ligg det små barar, butikkar, reiseoperatørar og eiendomsmeglarar tett i tett. Ein av våre favorittplassar er Pedro Mc'Murphys som ligg rett ved Pedro Clisante. Det er ikkje på grunn av maten, som er heilt ok, men på grunn av internett-tilgangen som er rask, stabil og gratis. Litt lenger borte i gata fins La Roca, der maten faktisk er svært god, og rett over gata frå La Roca er Ruby's, ein koseleg bar som mynta på utlendingar som ikkje er sex-turistar. Der er det både karaoke og jam. Ved Ruby's startar vegen ned til stranda, og her startar og bodene. Alle bodene inneheldt stor sett det samme: t-skjorter, capser, sarongar, smykker, maleri, sigarar og rom. Utanfor alle bodene sit dominikanarane og seier «please look at my shop» og «special price today». Til tider kan det verte litt mykje mas, men det avtar som regel etter dei første dagane.

Små bodar og barar fins det langs heile strada. Sjølv om det er litt mas, har det og sin sjarm. Det har vore snakk om å rive alle bodane langs stranda og lage svære resorts der i staden for. Det fins allereie mange slike avlukka samfunn på den dominikanske republikk, og eg har høyrd at så mange som 98% ikkje forlater anlegga under heile opphaldet, dette er stort sett amerikanske og kanadiske turistar.

Men iallefall, vi går til stranda stort sett kvar dag det er ver til det. Vi endar som regel opp på Scandinavian Bar der innehavaren heiter Tom Nilsson og er frå Oslo. Det er typisk her nede at dei plassane som har halde på ein stund har utanlandske eigarar. Grunnen er nok at dei har ein litt anna arbeidsetikk enn dominikanarane. Iallefall er Tom ein hyggeleg fyr, dominikanarane som jobbar for han er hyggelege, maten er god og rimeleg, og stranda der han leiger ut stolar er og fin. Vi feira og 17. mai på baren til Tom, han hadde laga nydelege kjøttkaker med alt tilbehør, som vi åt med god akevitt til. Vi var totalt 5 nordmenn der, pluss nokre danskar, svenskar, amerikanarar og ein kandiar som meir enn gjerne var med på å feire grunnlovsdagen vår!

Meir i neste rapport,

mvh Tarjei, Christina og Aurora :)

San Francisco Mars 2009

Har akkurat vore 4 dagar i SF på GDC.

Vil samle all ikkje-GDCrelatert materialet i denne posten (les om det på grindar.blogspot.com). Flyturen bort var som andre lange flyturar. Bra utval på in-flight entertainment, greit å få tak i nok drikke, maten var frå ok til ganske dårleg. Flyturen tilbake er forsinka med 3 timar, så eg sit
no og skriv i avgangshallen medan vi ventar på at den eine startmotoren skal skiftast. Ja ja.

Eg gløymde kamerabagen min på flyet på vegen bort, og det var ikkje så lett å få tak i den. Av dei 10 nummera eg prøvde å ringe (dei fleste gjekk til samme autosvar) var det ingen som kunne hjelpe meg. Så eg reiste ut på flyplassen (heldigvis går det undergrunnsbane kvart 15 min, som tar 25 min kvar veg og kun kostar 5.35$) der representanten til KLM hadde gått for dagen, men eg fekk no iallefall riktig nummer der eg fekk lagt igjen beskjed om at eg sakna kamerabagen. Dagen etter fekk eg telefon om at bagen var komen til rette, men då eg henta den mangla det eine kameraet. Iallefall bedre enn å miste begge.


Hotellet, Best Western Americania , vart valgt ut frå to kriterier: avstand til konferansesenteret og takbasseng. Romma var fine, og betjeninga var hjelpsame. Hotellet hadde ein artig 60-tals stil, og frukosten (som ikkje var inkludert) vart servert i Cusom Burger. Det ligg på 121 7^th street, kun eit par minutts gange frå BART , som er namnet på undergrunnen i SF, som har ruter til flyplassen. Strøket rundt er noko spesielt for ein normann, med uteliggarar, tiggarar, alkisar, narkisar og bomsar, kort sagt ein del rare folk. Eg følte meg ikkje direkte trua, men var ekstra på vakt. Eit par minutt nord for hotellet ligg Market, og langs market fram til 5^th street er det litt lugubert. Men frå 5^th street vert det plutselig flott og fancy shoppingområde. Det området vert kalla Union Square etter ein open plass like nord for Market.

Første kvelden var egentlig planen å ta ein liten tur ut på kvelden, men tidsforskjelen, den lange reisa og lite søvn natta før satte ein stoppar på det. Kvelden etter derimot kom reisefølget Fredrik og Jan frå TurboTape , og vi tok ein runde sør for hotellet vårt. På Folsom Street gjekk vi forbi den kombinerte bar/cafe/myntvasken Brainwash , som visstnok er ein bra sjekkeplass, deretter forbi City Beer Store som hadde rikholdig øl-utvalg (1$ ekstra for å drikke ølen i baren) til og med det norske spesialølet som lagast på den nøgne ø . Men det var faktisk sult som var det største behovet, så vi endte opp med eit sabla bra måltid på Indian Garden Restaurant . Etter dette var det kveld for dei nyankomne, men for min del bar det til Annies Social Club på 917 Folsom.

Dersom du tenkjer deg at Garage i Bergen hadde holdt på dobbelt så lenge,
utan noko særleg opp-pussing, så har du plassen. Det er ei lita livescene der, og den kvelden eg var der var dedikert til «The Worlds Most Dangerous Bands III». Det største bandet var ArnoCorps , eit band som har latt seg sterkt inspirere av delstatens guvernør. Kostymene vart tatt frå filmar som Commando og Predator, og dette var og låttitlar, saman med Terminator og Running Man etc. På plakaten stod og Zombies on Crack og Count Dante.

Heilt bakerst i lokalet var det eit lite karaokerom av alle ting. Der var og stemninga høg, og då tre jenter song «Don't Stop Believing» av Journey, tok det heilt av. Den låta rører ved den amerikanske folkesjela på ein måte til og med Bruce Springsteen berre kan drøyme om. Helvete heller, eg trur den låta ER den amerikanske folkesjela.

Dagen etter starta med shopping, hovudsakleg kjøpte både eg og Jan nye kamera, før ferden gjekk til Mexico! Vi tok BART til Mission og 24th, og følgde 24th mot aust. Mykje meksikansk kultur, både i dei utalllige meksikanske restaurantane og i dei fargerike veggmaleria. Heile sidegata Balmy Alley er freda, med store "murals" heile vegen. Her var det tid for fotografane å gå amok. Etterpå åt vi Volcano på El Delfin , god mat, og vi fekk smake det utmerka mørke meksikanske ølet Negra Modelo . Det var digg!

Neste dags bar-runde tok oss først til Chinatown. Buddah Bar freista i navnet, men ein sliten folketom bar gjorde at vi gjekk over gata til Li Po . Det var ikkje mindre sliten, men hadde iallefall eit par gjestar ved disken. Sitjegruppene var i raud skai, og det var eit godt utval TOTO-låtar på jukeboksen. Det var ein sånn type bar der godt Jackie Chan kunne kome inn, knust halve baren over hovudet på skurkane han hadde etter seg, og deretter forlate plassen utan at klientellet lot seg affisere. På Li Po møtte vi Ivar frå Funcom , og han inviterte oss med på Minx , som låg nært Japantown.

Minx er kanskje favoritten frå turen, liten koseleg bar med retro møblement, engasjerte stamkundar og god musikk. Vi kom midt i ein quiz-seanse, og stemninga var høg!

Siste kvelden min i SF tok vi med oss Edvin frå Agenius , og prøvde å finne ein restaurant nært hotellet. Heldigvis for oss falt valet på den brasilianske Bossa Nova , god stemning og knall god mat om enn litt små prosjonar for norske magar. Den kan og anbefalast. Etter ein meiningslaus stopp på ein kjønnslaus gamerfest på eit kjedelig lokale, fann vi heim til The Hemlock Tavern . Skikkelig bule, med innandørs nesten-lovlig røykerom, som skjenka oss villig vekk rom og ingefærøl. Det mest komersielle på jukeboksen var Motörhead og Melvins, noko som dugde i massevis for oss! Så bar det heim, med eit stopp på den for oss ukjente Carls Jr . Men det er egentlig ingenting ukjent med amerikansk junkfood på veg heim frå byen.